The Silent Cause of Heartfelt Constriction
Sometimes, as a person moves forward in life, they grow weary without even realizing it. Work, goals, relationships… Everything may seem to be in place, yet a silent weight settles upon the heart. A weariness without a clear cause, an unnamed constriction takes hold within. Yet most of the time, the reason behind this state is not merely the burden of worldly engagements, but the soul beginning to forget its true essence.
When a person begins to define their existence solely through material pursuits, a sense of emptiness arises within the heart. This emptiness is not healed by striving more in the world, but by drawing closer to one’s true essence and deepening in the presence of the Allah. For worldly matters are meant to be tools, yet over time, people begin to see them as ends in themselves. The path may not be lost, but the intention becomes blurred. And a blurred intention leaves behind a silent restlessness, even amidst the brightest successes.
Confusing the Temporary with the Eternal
Sometimes, everything seems to be going well. Status rises, life accelerates, and new goals are set. Yet the heart quietly tightens. Because the heart knows: True purpose, true peace, is found not in chasing what is temporary, but in pursuing what is eternal.
And in fact, this is no secret; our Lord has already whispered it to our hearts.
“Verily, in the remembrance of Allah do hearts find rest.” (Ra’d, 28)
True peace of the heart comes only through the remembrance of its Creator.
Therefore, when a person feels a constriction in their soul, they should not hastily blame the world, but rather reflect on their own orientation. They should ask themselves at which moments they forgot Allah, and at which points they drifted away from their inner voice. For most of the time, constriction is not a sign of being lost, but a call to return.
Life sometimes tests a person from the most unexpected places. Perhaps a long-awaited job, a deeply desired relationship, or a goal pursued with great effort… Even when achieved, it may fail to satisfy. An emptiness remains within. For when the soul begins to forget its true purpose of creation, no worldly success can ever offer it true peace.
And even as a person forgets, the call of Allah remains ever present.
This worldly life is nothing but a game and amusement. The true home is indeed the home of the Hereafter. (Ankebut, 64)
İkaz Gibi Gelen Daralmalar
Bazen daralma gelir, çünkü insanın gözleri fazlasıyla dünya işlerine kaymıştır. İmtihanlar, gecikmeler, belki küçük görünse de birer ikazdır. Ruh, kendine ve sahibine dönmesi için nazikçe dürtülür. Fark edebilen için bu bir rahmettir; fark edemeyen için ise ağır bir tükenmişliğe dönüşebilir.
Daralma, insanın kendini kötü hissetmesi için değil, aslına dönmesi için bir fırsattır. Çünkü her daralan kalbin içinde bir anahtar gizlidir: Hatırlamak. Hatırlamak ki dünya sadece bir vasıta, asıl varış yeri ise Rabb’in huzurudur.
İnsan bazen kendine bile itiraf etmekte zorlanır: “Ben yorgunum. Ben doyumsuzum. Ben yönümü kaybettim.” Oysa bu itiraf, yenilgi değil; yeni bir başlangıcın habercisidir. Çünkü kim kendi eksikliğini görürse, o eksikliğin ötesine geçme şansı da vardır.
İçin Daraldığında…
Bu yüzden ruh daraldığında, insan kendine en çok şu soruyu sormalıdır: “Ne için çalışıyorum? Ne için koşturuyorum? Asıl amacım neydi?” Bu sorularla yüzleşmek, kalbin kapılarını yeniden aralamak gibidir. İnsanı ağır ağır hafifleten, dünyanın yükünü omuzlarından alan bir ilk adım…
Ve belki de en güzel hakikat şudur:
Allah, kullarını yalnızca nimetlerle değil, zaman zaman yokluklarla, suskunluklarla, daralmalarla da sever. Çünkü kalbin kıymeti, neşeli anlarda değil; en sessiz gecelerde belli olur.
Çünkü O, şöyle fısıldamıştı kalplerimize:
“Elbette sizi biraz korku, biraz açlık, biraz mal, can ve ürün eksikliği ile imtihan edeceğiz. Sabredenlere müjde olsun.”(Bakara, 155)
Sessiz Bir Çağrı
İşte böyle anlarda insan, kendi aczini ve muhtaçlığını daha derinden hisseder. Ve en saf, en gerçek duasını o zaman fısıldar: “Benim asıl yurdum burası değil. Ben asıl sana dönmek istiyorum.”
Ruhun daraldığı an, dünyanın kalabalığından bir adım geri çekilme zamanıdır. Çünkü dışarıda eksik ararken, içindeki tamlıktan uzaklaşmış olabilirsin. Belki de en çok ihtiyaç duyduğun şey, susup kendi içinin kapılarını aralamaktır.
Bu yazı bir öğüt değil; bir hatırlayış.
Her ruh, zaman zaman yorulur. Her insan bazen daralır.
Ama unutma:
Daralmanın içinde bile bir şifa saklıdır.
Çünkü insanın kalbi, yalnızca dünyayı doldurmakla değil, özünü hatırlamakla ferahlar.
Ve belki de şimdi, bu satırları okurken,
kendi içinde o eski sessiz çağrıyı duyuyorsundur:
“Dön. Hatırla. Sana şah damarından daha yakın olanı unutma.”
